Diertjes (19)

Wij hebben zulke lieve dieren. Twee rode katten en een hondje.
Over ons hondje hebben jullie al best veel gehoord, maar ik ben ook dol op vooral één van onze katten.

Hij is een dikke rode kater, een echte Garfield. Jammer genoeg is hij al best oud, hij is dit jaar 15 geworden, en mama zegt heel eerlijk dat hij er heus niet nog 10 jaar zal zijn. Dat vind ik verdrietig want hij is zo lief. Maar voorlopig zijn we dikke vrienden. Als ik hem zie, moet ik hem altijd even aaien en dan gaat hij zo lekker spinnen en gaat er eens lekker voor liggen. Hij doet nooit lelijk tegen mij.

Onze andere kater is een beetje een raar geval. Die kan zo maar tijdens kopjes geven je in je arm bijten en dan kan je hem beter wegsturen, want anders wordt hij een beetje raar. Die andere kat is meestal buiten. Hij komt binnen om te eten en als het heel koud of nat is om te slapen, maar verder is hij buiten. Mama wil hem steeds kammen omdat hij allemaal klitten in zijn vachtje heeft, maar ook dan gaat hij opeens bijten. Het is geen kat om zonder handschoenen aan te pakken.

Laatst waren mama en ik in de dierenwinkel. We kunnen daar met de scoot en de fiets naartoe. Dan halen we extra veel eten voor die rode rakkers. In de dierenwinkel hebben ze hele leuk diertjes zitten; konijntjes en hamsters. Er zaten nu zulke lieve grappige beestjes. Ik riep mama en vroeg: “Wat zijn dat?” Mama dacht eerst eekhoorntjes of zo. Mama zei: “Die staart lijkt wel van een ratje, maar zo’n lief ratje?” Dus heb ik het aan een medewerker daar gevraagd. En inderdaad, het zijn ratjes. Maar zoooo lief, grappig en met een mooi vachtje.

Ik keek mama natuurlijk meteen heel lief aan. Och mama ze zijn zo lief. “Ja”, zei mama meteen, “echt heel schattig, maar dat vinden die rode dikke rakkers thuis ook, zeker weten!”
“Nee Jasmijn, dat wordt hem niet. We hebben al 2 katten, 1 hondje, 1 Jasmijn en 4 goudvissen. Mama heeft geen zin in nog meer mondjes om te voeden en bedjes om op te maken.” Mama heeft vroeger zelf wel allemaal knaagbeestjes gehad, zo noemt ze die, en ze moest alles zelf schoonhouden. “En eerlijk”, zegt mama, “lukte dat niet altijd.” Of ze had er geen zin in, en dus moest haar mama het doen.

Papa is allergisch voor knaagdieren, dus jammer, het mag niet. Maar elke keer als we even naar de dierenwinkel gaan, ga ik even snel kijken. Zo lief…
Eigenlijk heeft mama wel gelijk. Garfield, mijn dikke rode kater, zal zo’n ratje ook erg lief vinden, maar vast niet om naar te kijken, eerder om op te peuzelen en dat kan niet. Dus ik knuffel er maar op los met die dikke zachte rode pluis.
Daaag.