Gevallen (59)

Dit keer schrijf ik, de mama van Jasmijn, het verhaaltje helemaal zelf. Zonder nieuwe tekening van Jasmijn, want Jasmijn is niet erg lekker op het moment. Ze is afgelopen week met school op kamp gegaan. Ze gingen er naartoe op de fiets. Ik geloof wel 40 kilometer ver.

De eerste dag is helemaal goed verlopen. Maar eigenlijk wist ik verder nog niets van die dag. De volgende dag, toen ik nietsvermoedend op mijn scootmobiel zat met de hondjes lekker los, werd ik op mijn mobieltje gebeld. Het was de meester. Jasmijn bleek te zijn gevallen uit een behoorlijk hoog toestel, dat gebruikt wordt voor survival.

Daarna was Jasmijn niet echt lekker en had veel pijn in haar been. De meester vertelde mij heel bezorgd dat hij haar liever naar het ziekenhuis wilde laten brengen door een ambulance…

Oké, dat was wel even schrikken. Ik bedacht dat ik van hieruit weinig kon doen, dus eerst de hondjes weer terug en nadenken hoe ik eventueel naar haar toe kan. Gelukkig wist ik dat de tante van Jasmijn vrij was. Ze is samen met mij naar het ziekenhuis gegaan.
Het was heel vervelend voor Jasmijn. Ze lag op een plank, helemaal vastgebonden. Ook haar hoofd in een nek klem. Heel naar.

Na veel onderzoeken, foto’s en CT scans, blijkt dat haar bekken gebroken is. Het hoeft niet geopereerd te worden, maar kan ook niet in het gips. Jasmijn en ik hebben een nachtje in het ziekenhuis geslapen. Gelukkig mocht ze gisteren wel weer met ons mee naar huis, maar alles moet heel voorzichtig.

Ze mag met krukken wat stapjes doen, maar verder gaat ze in een rolstoel mee.
We gaan eerst deze week even kijken hoe dat allemaal gaat. Elke 6 uur pijnstillersen voorzichtig aan, en dan hoop ik snel weer een wat uitgebreider verhaaltje te kunnen vertellen.

Dus ik hou het even kort deze keer, snel weer meer….
daaaaggggg