Het gewone leventje (63)

Hoi allemaal, het is weer tijd voor een verhaaltje en eigenlijk heb ik even niet zoveel bijzonders te vertellen. Elke dag naar school en het gewone leventje is weer begonnen. Ik mag nog geen drukke dingen doen omdat mijn breuk nog steeds niet helemaal geheeld is. Het begint me aardig te vervelen.

Ik mag overal bij zijn, maar hoor er niet echt bij. Ik mag mee naar gym, maar ga nog niet meedoen. Dan help ik wat met dingen neerzetten en ga ik op de matten zitten wachten. Ik mag niet naar Judo, dus mama heeft mij heel lief opgegeven voor een jaar tekenen en schilderen. Dat gebeurt in een super groot gebouw waar kinderen ook muziekles en danslessen hebben.

Nou, ik hoop dat ik op de nieuwe cursus wel wat leuke dingen leer. Mama vroeg ook of ik het haar dan wilde uitleggen. Daar vertel ik volgende keer over als ik geweest ben.

Oh, nou vergeet ik bijna te vertellen dat onze oude kat van 17 vorige week is overleden. Die oude dikke rode kater. Hij was die ochtend nog gewoon zichzelf, hardstikke doof, een beetje vervelend omdat iedereen altijd last van hem had in de keuken. Onze kattenbeesten moeten namelijk op het aanrecht eten omdat we ook hondjes hebben.

Dus had mama voor die oude kat een krukje neergezet, want het springen ging soms lastiger. Die ochtend had ik hem wat te eten gegeven en papa ook. Mama moest hem weghalen omdat ze graag brood met chocopasta heeft zonder kattenhaar. Later die ochtend toen mama de hondjes had uitgelaten, hoorde ze iets brommen. Toen ze ging kijken lag de ouwe te piepen en brommen. Toen ze hem aanhaalde ging hij blazen en miauwen. Mama vertrouwde het niet en probeerde hem overeind te krijgen. Toen zag ze dat een oogje heel vreemd was en hij kon niet goed staan en lopen. Mama heeft hem een tijdje bekeken en gevolgd naar boven, waar hij bijna van de hele trap afviel.

Toen heeft mama de dierenarts gebeld en hem in het katten mandje gelegd. De dierenarts vermoedde dat hij een hersenbloeding heeft gehad. Hij kreeg voor de zekerheid 4 injecties, echt tegen van alles en nog wat. Mama heeft hem meegenomen, maar wel afgesproken dat als hij niet wat zou opknappen die dag, dat ze hem zou laten inslapen. Hij was nu doof en blind.

Thuis hebben we dat besproken met elkaar en niemand vond dat acceptabel voor een dier van 17 jaar oud. Aan het einde van de dag was hij nog niet aan het opknappen en mama heeft meteen de dierenarts gebeld om hem dezelfde avond te laten rusten. Ik ben met mama meegegaan en ik was heel erg verdrietig en zenuwachtig. Ik hoefde niet mee, maar wilde wel graag. Ook omdat je anders geen idee hebt hoe een ziek dier dood gaat. Je denkt dat het behoorlijk eng is.

Mama zei: “Het is heel rustig allemaal en als je moet huilen hoef je je nergens voor te schamen. Dat is heel normaal.” Hij kreeg 1 prik en hij viel meteen heel rustig in slaap. Toen kon ik hem nog lekker knuffelen. Opeens zei de dokter dat zijn hartje ook gestopt was. Hij was dus heel snel weg. Hij was gewoon helemaal op.

Ik was echt superverdrietig, maar ook opgelucht voor hem dat hij nu zo fijn kon rusten. Het was ook helemaal niet eng. Ik vroeg de dokter om een plukje van zijn vacht en dat heeft ze toen voorzichtig voor me afgeschoren. Mama heeft thuis een mooi lijstje gemaakt voor mij van 2 foto’s van hem en een plukje vacht erbij.
Rust zacht, ouwe kater………

Daaaggggggg…