De “grote school” (78)

Wauw, ik zit nu op het voortgezet onderwijs en het is veel leuker dan ik dacht. Ja, natuurlijk moet ik met een gigantisch zware rugzak op mijn fiets naar school, maar dat vind ik erg fijn. Er zijn hele leuke dingen onderweg te zien, dus ik ben er echt zo.

Helaas heb ik een lichamelijk probleem. Ik heb nu al een paar weekjes erge pijn in het gebied rondom mijn stuitje. Mama heeft geregeld dat ik heel snel naar een huisarts kon, en die wilde het eerst eens proberen met pijnstillers. Jek, die dingen heb ik vorig jaar ook al gehad en het helpt wel iets hoor maar toch: “ Jek”.

Toen bleek na een week dat dit niets oploste, heeft mama weer gebeld en heeft de huisarts geregeld dat er snel een röntgenfoto van mijn onderrug gemaakt kon worden om te kijken of er niets gebroken was. Toen dat niet het geval bleek, kreeg ik een verwijzing naar een fysiotherapeut en manueel therapeut. Dat is dus iemand die gespecialiseerd is in bewegen en hoe al je gewrichten en spieren horen te werken. Eventueel kan zo iemand ook dingen recht zetten en je helpen met oefeningen.

Toen ik binnen was, ging ze eerst wat vragen aan mij stellen. Toen eens naar mijn rug kijken. Het was eigenlijk binnen 2 tellen al duidelijk wat er loos was. Mijn staartbeentje ofwel stuitje staat scheef. Daardoor staat mijn bekken helemaal scheef en daardoor zijn alle zenuwen en spiertjes en peesjes rondom dat gebied erg pijnlijk. Deze therapeute vertelde dat het scheefstaan hoogwaarschijnlijk door mijn val van vorig jaar komt, toen ik mijn bekken heb gebroken.

“Lekker dan!” zegt mama. Ik vind die nazorg eigenlijk toch maar slecht. Als je een trauma oploopt en dus in mijn geval iets breekt, dan laten ze je daarna gewoon los. Als iemand toen ook even naar dat staartbeentje had gekeken, dan was dit niet nodig.

Nu moet het recht gezet worden en dat vind ik best naar. Want ook al kan deze mevrouw dat vrij simpel doen, het kan wel erge napijn geven.

En ik ga volgende week op kamp met mijn nieuwe klas. We hebben dus besloten dat ik daarna naar haar terugga om het te laten rechtzetten. Nu weet ik precies hoeveel pijn ik heb en wat ik wel en niet kan doen. Als die napijn nog erger is, dan dit zou ik misschien niet eens mee kunnen.

Nou ja zeg, er is ook altijd wel wat in ons huisje. We zijn een echt super kwakkel team samen. Met papa’s hand gaat het ook nog steeds niet goed. Hij moet volgende maand naar de plastisch chirurg om te zien of die nog wat met die gekke hand kan doen. Mama moet het van de neuroloog even rustig aan doen want na alle spanningen van de afgelopen tijd is zij erg moe en heeft veel last van prikkels en krampen in alle spieren.

Ik ga eerst lekker een paar dagen op kamp en ga daarna eens verder vertellen.
Daaagggg