Handen (72)

De vorige keer vertelde Jasmijn: Bij de receptie zagen we papa staan. Hij keek een beetje beduusd en hield zijn hand op en zei: “ik heb je even nodig mama, ik moet naar het ziekenhuis…”

Daar stond papa dan met zijn hand in de lucht en de mensen bij de receptie van die school keken een beetje misselijk. Zijn vinger stond heel vreemd. Helemaal binnenstebuiten leek wel.

Papa was dus, doordat hij wat lastig kon staan, wat weggegleden. Tja, gewoon van zeg hooguit 50 centimeter vanaf de grond op de grond gevallen en zijn vingers waren daarbij in het gras gegaan. Behalve die ene vinger. Hij dacht nog: oh, gek ding, die zet ik even recht. Maar helaas, hij plopte meteen weer terug. Pijn deed het niet eens op dat moment, maar het zag er akelig uit.

Dus als volgt, mama vraagt hoe en wat, de auto stond er al, dus hup naar het ziekenhuis. Vanaf dat moment heeft papa ook geen auto meer gereden. Dat kan helemaal niet met een halve hand. Op de eerste hulp mocht papa ook meteen doorlopen. Ik heb daar in de wachtkamer gewacht. Eerst nog samen met een kennis van papa die met hem mee was gegaan vanaf de hondentraining. Ik had mama’s telefoon, dus ik heb me niet verveeld.

Papa kreeg eerst pijnstillers, maar mama was gelukkig erg alert en zei meteen: “Nee dat kan niet want hij heeft al pijnstillers voor zijn been en we moeten straks die bloedverdunners prikken.” Toen kwamen er artsen kijken. Eerst ging die hand op de foto. Maar hij stond zo vreemd dat ze die vinger eerst recht wilden zetten om een betere foto te maken. Papa kreeg een prik in zijn hand als verdoving, want dit zou wel pijn gaan doen. Na een hoop gerommel, geprik en gepoer en weinig resultaat kwam de orthopeed. Dat is een arts die alles weet van botten en aanhechtingen. Die deed ‘knal knak boem’ en recht stond de vinger. Maar toen hij hem losliet, hup, daar ging de vinger weer. Dus nog een keer knak en zo en toen hebben ze die hele boel met spalken vastgezet en weer op de foto gezet.

Het was niet precies duidelijk wat er nou loos was. Er was een gewricht uit de kom en door die rare stand was duidelijk dat de pezen ook stuk waren. Dus ging papa in het gips en moest hij een week later terug komen. Papa in een gipsje, hihi, het was echt raar en nu werd het ook wel pijnlijk hoor.

Dus nu had hij een pijnlijk been en een zere hand. Tja en dan… Laat ik het zo zeggen; mama had het best druk. Verbandjes aanleggen, prikken en autorijden. Papa kon nu echt bijna niets meer. Geen broodje smeren, douchen moest met zijn arm in een plastic zak, geen autorijden, niet twee hondjes uitlaten. Nou, ga zo maar door. Mama en ik besloten om een extra handje voor hem te tekenen. Dan had hij wat meer controle over alles wat hij moest doen. Een week later op controle moest er een nieuw soort gips omheen en bleek inderdaad dat vooral de gescheurde pees het probleem was. Dus hij moest nog eens bijna 4 weken in het gips.

Intussen is papa’s been behoorlijk opgeknapt en heeft hij uitgebreider onderzoek gehad. Het ziet er goed uit en er zijn gelukkig verder geen ernstige dingen gezien. Hij krijgt een steunkous voor die aders in dat been en moet af en toe op controle komen.

Voor zijn hand gaan we volgende keer weer verder.

Daaaaaagggggg