Ik kan harder! (4)

Het afgelopen jaar ben ik zó hard gegroeid, dat ik wel twee keer een andere fiets heb gekregen.
Opa koopt altijd de nieuwe fiets voor mij, opa vindt het leuk om dingen voor mij te doen.
Ik heb maar één opa, ik heb nooit oma’s gehad. Jammer hoor, maar gelukkig heb ik een hele lieve opa.
Als mama en ik samen weggaan, doen we dat op de fiets. Ik snap het niet helemaal, want mama heeft ook een fiets maar ze fietst nooit.

Toen ik haar vroeg waarom ze dan altijd op de scootmobiel gaat terwijl er een mooie fiets staat, kreeg ik niet echt een duidelijk antwoord.
Mama zegt dan: ik durf niet meer zo goed alleen te fietsen, wel als papa meegaat, maar die houdt niet zo van fietsen. Mama zei dat ze soms zó draaierig is, dat ze het eng vindt op twee banden, en haar been wil soms opeens niet meer mee fietsen.

Mama had eerst ook een auto, maar sinds ze niet meer kan werken hebben papa en mama die verkocht, en toen kreeg mama een scootmobiel.
Eerst mocht ik voor op de scootmobiel, dat is best stoer! Mama kan goed scooten en we gingen overal dwars doorheen en moesten dan altijd heel hard lachen bij dikke plassen water en grote hobbels.

Maar omdat ik zo gegroeid ben, pas ik er niet meer echt bij. Mama kan dan niets meer zien, en dus moet ik op de fiets.
Naar de stad bijvoorbeeld: mama op de scootmobiel en ik op de fiets.
Maar nu heb ik een hele stoere grote fiets gekregen, en ik schiet als een raket vooruit, en mama kruipt op de scootmobiel achter me aan.
Ik vind het wel leuk en ga nog wat harder, mama let wel op me. Ze laat me maar racen, want zo hard kan haar scoot niet!

Als we er eenmaal zijn, grinnik ik nog wat na. “Dat ging lekker hard, hè mam?”
Mama grinnikt ook en zegt: “ja zeg, tegen die lange benen kan mijn schildpadje niet op.”
We hebben nu een afspraak gemaakt. Mama zegt: “je mag vooruit rijden als je goed kijkt bij alle oversteekplaatsen en meteen stopt als ik roep.”
Dat beloof ik, dus vanaf nu ga ik lekker harder.
Daaaaag!