Mijn krukken en rolstoel (7)

De eerste jaren van mijn MS liep ik ‘gewoon’. ‘Gewoon’: want er was toen niet te zien dat ik ‘iets’ had. En ik liep zonder krukken. Nu loop ik er met twee (buitenshuis dan).

Zie jij dat Nicole hier in een rolstoel zit?

Pas was dat er nog eentje. Maar omdat ik verschillende keren ben gevallen, dacht Rob, mijn fysiotherapeut, dat dit beter was. Zo voelt het inderdaad ook. Veiliger. En ik loop ook rechter, dus het is goed voor mijn houding… Maar ik vind het veel belangrijker dat ik niet meer val. Dat staat voor mij voorop. Hoe heb ik een langere afstand ooit met één kruk gedaan, denk ik regelmatig.

Toegegeven: in huis gebruik ik de laatste tijd ook een kruk, voor de veiligheid. Eerst liep ik zonder, en dat probeer ik regelmatig weer. Kleine stukjes. Het voordeel is dat ik klein woon, dus dat lukt wel. Als ik me maar vaak vasthoud aan de muren.

Ik praat hier natuurlijk regelmatig over met Rob. Hij ziet mij het liefste bewegen en niet in een rolstoel zitten. Bewegen is voor mij niet meer zo gemakkelijk als voordat ik MS had, maar is goed om te doen. Buitenshuis loop ik dus met krukken, en niet te ver. Bij grote afstanden nemen we de rolstoel.

De eerste keer met een rolstoel in mijn eigen stadje vond ik wel wat lastig. Dat merkte mijn vriend op, en hij heeft gelijk. Dit is niet omdat ik me schaam om in een rolstoel te zitten. Toen ik nog danste, jaren geleden, trok ik zelfs een beetje toe naar mannen die in een rolstoel zaten. Ik ging met ze dansen, terwijl ik helemaal gezond was. Vreemd eigenlijk… Waarom had ik daar iets mee …? Schaamte om in een rolstoel te zitten, is er dus niet.

Waarom ik het wél lastig vind, is omdat de mensen uit mijn stadje me kennen met krukken, en ik bang ben dat ze denken dat ik achteruit ben gegaan. Dat is dus niet zo. De MS is stabiel. Ik wil dan niet dat ze anders denken.

Een bekende van mijn vriend zag mij pas voor het eerst in een rolstoel. Hij vroeg mijn vriend bezorgd of ik achteruit was gegaan. Nee, we wilden gewoon een paar uur de natuur in vanwege het lekkere weer. En dat zou niet te doen zijn voor mij, lopend. Ik geniet zo’n middag erg van de natuur met haar prachtige herfstkleuren. Echt heel mooi.

In het weekend ga ik ook wel eens met mijn ouders en vriend naar Duisburg. Dan gaan we met mijn rolstoel, zodat we lekker uren door de stad kunnen lopen (op zoek naar een leuk plekje om te lunchen). Het valt me op hoe vriendelijk de mensen zijn, bijvoorbeeld als we met de rolstoel een smalle lift in het winkelcentrum in willen. Mensen maken dan altijd ruimte voor ons.

Pas liepen we trouwens vlakbij mijn appartement en zat ik in mijn rolstoel. Een hond kwam ons tegemoet (met zijn baasje) en schrok daar een beetje van. Ik begrijp dat dieren een rolstoel een beetje eng vinden. Dat zijn ze niet zo gewend. Wel een beetje jammer, want ik vind honden (en poezen) juist lief. Maar ja, dat weten zij dan weer niet…