De laatste loodjes (75)

Nou zeg, we zijn er weer eens hoor. Er is best veel gebeurd na de laatste keer.

Misschien weten jullie het nog dat mijn opa is overleden. Daarna kon mama haar verhaaltjes in haar hoofd niet meer terugvinden. Daarmee bedoel ik dan dat ze geen idee had om iets nieuws te vertellen.

Natuurlijk waren we allemaal heel erg verdrietig. Soms is mama dat nog steeds. Het is ook niet niks hoor. We waren er nogal aan gewend om opa hier bijna elke dag voorbij te zien komen. Hij was voorheen eigenlijk ook niet eens echt heel erg ziek. Het begon voor iedereen in de familie zomaar opeens, lijkt wel, en het was niet meer te stoppen. Echt heel erg sneu. Opa wilde graag weg hoor. ..Toen hij eenmaal doorhad dat hij nooit meer beter zou worden, wilde hij gewoon naar oma toe.

Nou en toen was opa dus gewoon weg. Dus kwam er een begrafenis van mijn opa. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Maar mijn moeder en tantes hebben dat heel mooi en rustig geregeld. Ik heb zelfs geholpen de kist waarin opa lag naar het plekje te brengen waar oma ook al ligt begraven. Want dat wilde opa graag. Nu zijn ze weer voor altijd samen.

Toen kwam de zware tijd om zijn huisje helemaal leeg te halen en op te ruimen, Eerst gingen mijn moeder en tantes daar aan de slag. Ze hebben van alles samen meegemaakt, want opa had werkelijk een heel leven bewaard. Zo kwamen ze dus allerlei oude spulletjes tegen waar ze of heel blij of juist wat verdrietig van werden. Later kwamen de mannen van de zusters er ook bij en ik heb ook geholpen met opruimen.

Het waren zware weken voor mama en haar zusters, maar ze hebben het allemaal gedaan. En dan wordt het opeens stil. Niks meer te doen, niks meer op te ruimen. Niks te mopperen op opa …

Dat is wel vreemd. En mama heeft daar best last van. Ook lichamelijk heeft ze best last op het moment. Ze heeft net een paar dagen wat pillen gebruikt die ze alleen maar inneemt als ze een schub voelt. Volgens mij gaat het wel weer want mama lijkt weer van alles te willen doen.

Maar zoals mama steeds zegt: “Het leven gaat gewoon door”, dus ben ik intussen ook jarig geweest en op schoolkamp gegaan. Daar was ik dus jarig. Ik ben nu 12 jaar en volgende week hebben we de eind musical. Mijn rol is souffleuse en ik dans als een bloem.

Als souffleuse moet je de hele tekst kennen. Eigenlijk de hele musical en kijk je of iedereen zijn of haar tekst wel weet. Als het niet goed gaat, dan moet ik helpen. Ik heb dan ook een speciale plek, onder het podium bijna hihi… Daar zit ik op een kussentje alles te bekijken.

Ik wilde die rol graag. Ik hoef geen hoofdrol en zingen willen we de anderen niet aandoen. Ik zing namelijk erg vals. Dus ik ben super tevreden want mijn rol is best belangrijk. Gelukkig ben ik ook danser, dus ik mag ook regelmatig het podium op om lekker met mijn klas te dansen.

Na de musical ga ik nog een ochtend kennis maken op mijn nieuwe school. En dan is het einde schooljaar en einde lagere school.

Ik weet niet goed hoe lang we nog doorgaan met verhaaltjes, want het gaat meestal over mij maar mama vind dat ik eigenlijk wat groot word om over te schrijven, en ik weet niet of ik dat zelf wel wil doen. Op het MS front is het hier ook gelukkig nog steeds niet zo spannend.

Mama zal zeker nog wat vertellen over de dingen die ik mee ga maken deze week en wat er op kamp allemaal was.

Tot dan…..

Daaaaggggg