Medicijnen (23)

Zoals jullie weten heeft mijn mama Multiple Sclerose. Mama heeft soms last van een schub (dat spreek je uit als sjoep). Dat betekent eigenlijk dat er een ontsteking in haar hoofd of ruggenmerg zit en dat ze opeens erg last heeft van iets. Dat iets kan dan weer heel vreemd en verschillend zijn.

De ene keer heeft ze rare ogen. Dan bedoelt ze eigenlijk dat haar ogen steeds maar blijven bewegen en er vlekken in haar beeld zitten. Het liefst blijft mama dan zoveel mogelijk binnen, want dan is ze een beetje bang dat er iets gebeurt.
Soms heeft ze last van haar benen of armen en soms heeft ze een tintelende hand of geen gevoel in die hand. Als dat langer lastig blijft dan 2 dagen, dan noemt mama het een sjoep.

Dan moet mama aan de medicijnen. Dat spul heet prednison en mama noemt het haar pret pillen. Soms wil de dokter dat ze naar het ziekenhuis komt voor een prik. Dan spuiten ze dat spul in de aders. Dat heet een infuus. Dat wil mama nooit en dus krijgt ze datzelfde spul maar dan pillen. Dan krijg je niet zoveel van dat spul binnen, maar bij mama heeft het tot nu toe altijd nog goed gewerkt.

Mama heeft gelukkig niet zo vaak een sjoep, maar ze moet elke week 3 keer zichzelf een prik geven. Dat spul zou er dan voor zorgen dat ze niet zo vaak een sjoep heeft. Dat spul heet Rebif.
Ik ben er best vaak bij geweest bij dat prikken. Ik vind het best een beetje akelig. Mama heeft een apparaat waar ze een buisje met dat medicijn indoet en dat plopt ze er een naaldje in. Dan zet ze dat apparaat ergens op haar buik of arm en drukt ze op een knop. Dan hoor je wel wat geklik en geklak, maar je kunt de naald niet zien. Dat vind ik wel fijn, want ik krijg er steeds een beetje pijn in mijn buik van.

Als we thuis zijn, prikt mama altijd als ik al naar bed ben. Maar op vakantie in de caravan ben ik meestal nog wakker, dus zie ik dat allemaal. Dan neemt mama ook nog een handjevol pilletjes; eentje omdat ze hoofdpijn krijgt na het prikken van dat spul, eentje voor haar maag omdat die niet zo goed tegen die pillen tegen de hoofdpijn kan, en eentje of een halfje voor haar benen die ’s nachts heel vervelend kunnen zijn.
Pfff, wat een onhandig gedoe eigenlijk, hè, maar mama doet dit al braaf 10 jaar en vergeet het echt bijna nooit. Soms moet papa zeggen: “Euuhh je moet prikken vandaag”. Maar meestal zet mama alles al klaar.

Soms moet papa prikken. Bijvoorbeeld ergens boven op haar billen. Ja, daar kan niemand zelf bij, haha. Dat vind ik ook best dapper dat papa dat durft. Mama zet het apparaat klaar, geeft papa een gil, van wil jij me even prikken, en dan plok, klik klak, piep en piep en klaar.
Ik begrijp best dat mama dit allemaal doet en ik ben best blij dat die medicijnen er allemaal zijn, maar zelf ben ik niet zo dol op medicijnen hoor.
Daaaag.