MS en kersen (5)

Wat hebben kersen en aardbeien gemeen? Het is allebei fruit. Maar wat heeft dat dan weer met MS te maken?

Pas aten mijn vriendje en ik veel aardbeien. Ik vind het belangrijk fruit te eten. Vandaar deze foto. Ik had heel veel gehaald en was ’s ochtends, toen mijn vriendje onder de douche stond, de kroontjes van de aardbeien aan het afhalen. Ik moet bekennen: ik moest echt opzoeken hoe het groene blaadje op een aardbei heet. Dat is dus een kroontje..

En dan de kersen. Nou ja, eigenlijk kersenkoeken. Er zit hier vlakbij een heerlijke patisserie, die verrukkelijke kersenvictoria’s, dat is de eigenlijke naam, heeft. Ik vind het fijn die regelmatig te eten. Eentje als lunch of eentje als avondeten. Echt genieten.

Nu heb ik moeite met lopen. Een klein stukje is prima. Maar verder niet. Of líever niet, want dat kost me veel moeite. Ook al loop ik met een kruk. De afstand naar de goede patisserie vanaf de parkeerplaats, waar mijn auto staat, is niet groot. Is te doen. Maar ik heb een lieve moeder (mijn ouders wonen vlakbij) die met liefde een kersenvictoria voor me haalt als ik daar niet in de buurt ben, en het dus te ver lopen is. Voor haar is een stukje lopen geen probleem. Voor mij wel.

Grappig is dat ik niet zo van kersen houd. Maar wel van die koeken. Gek eigenlijk.

Ook als ik ergens iets ga drinken, met mijn moeder, vriend of vriendin, wil ik altijd iets te lezen hebben als ik even alleen zit. Bijvoorbeeld wanneer mijn tafelgenoot naar het toilet is. Want ik ben best verslaafd aan lezen. Ben ik al jaren. Ik heb iets te lezen liggen in de woonkamer, in de slaapkamer en zelfs op het toilet. Een ander gamet de hele dag. Ieder zijn ding.

Nu ja, over computers gesproken. Ik werk als journalist en check daarom mijn mail regelmatig. Als het avond is geworden, verhuis ik van mijn bureau naar de bank, zodat ik het nieuws kan zien. Ook een verslaving. Ik kijk graag naar het Jeugdjournaal. Daar leggen ze onderwerpen heel goed uit. Ik neem de computer dan nog eventjes mee op de bank. En het is me pas gebeurd dat mijn computer van de bank viel. Kapot. Die was niet meer te maken. Jammer. Toen moest er wel een nieuwe computer komen, anders kan ik mijn werk niet doen. Gelukkig hadden mijn ouders er eentje over die ik mocht hebben.

De conclusie van dit stuk: ik ben door de MS onhandiger en minder mobiel geworden. Dat klopt. En mijn ouders zijn engelen. Dat klopt ook. Nu ik het over hen heb, denk ik aan een opmerking die pap een tijdje terug maakte.

Hij is, net als mijn moeder, in de tachtig en loopt niet zo snel. Maar vlugger dan ik. Ik zei hem een tijdje terug dat hij zo rustig liep. “Ik pas me aan aan jou”, zei hij. Ik vond het wel grappig. Ook al was het niet eens als grap bedoeld.

Nicole