MS en ongewenste opmerkingen (17)

Houd ik van ongewenst advies? Ik geloof het niet zo. Ik vind het vooral vervelend als mensen iets zeggen dat niet klopt. En dat gebeurt wel eens. Maar misschien maak ik die fout zelf ook?

Pas was ik in een bistrootje waar ik graag kom en legde wat kranten die ik had gelezen terug. Vlakbij de kranten is een kinderhoekje ingericht. Er liggen spelletjes, kleurboeken, krijtjes en kleurtjes. Ik liet per ongeluk de kleurtjes op de grond vallen. Allemaal. Een stuk of tien of twintig. Ik raapte ze voorzichtig op en zag dat het etui, waar ze in zaten, niet gesloten was. Heb ik toen maar gedaan.

De serveerster vroeg later, toen ik genoot van een drankje, of ik een tafeltje wilde opschuiven, omdat er een groepje aankwam. Dan konden ze naast elkaar zitten. Dat was geen probleem. De serveerster zei lachend dat dat goede fysio voor me was. Had ze gelijk in. Zij kent me en weet dat ik MS heb.

Maar, er zijn ook dingen die iets vervelender zijn. Pas sprak ik een man (die ik een klein beetje ken) die weet dat ik MS heb en zei dat een bepaald medicijn wonderen deed. Ik zei hem dat ik die verhalen vaker hoor. En dat ik daar niet zo in geloof. Ik neem aan dat mijn neuroloog het me wel vertelt als er een nieuw medicijn op de mark is dat werkt.

Ik weet de naam van het medicijn niet eens. Heb het niet onthouden, want ik hoor of lees dat vaker en daar geloof ik niet zo in. Maar, hij bedoelde het niet verkeerd.

Zo zijn er ook mensen die zeggen dat goede voeding kan helpen. Daar geloof ik ook niet zo in. Wel dat gezonde voeding voor iedereen goed is. MS of niet. Maar ik geloof niet dat je van MS kunt afkomen door bepaalde voeding te eten. Was het maar zo gemakkelijk…

Wat ook vervelend is, is wanneer mensen me met de krukken zien lopen en vragen of ik een been of heup gebroken heb. Dat hoor ik vaker. En dan denk ik: ‘Nee, ik ben ziek’. Soms zeg ik dat. Een been of heup breken is vervelend en doet pijn, maar MS gaat niet over. Nog niet. Misschien ooit.

Pas zei ook iemand tegen me dat het lopen beter ging. Dan denk ik hetzelfde: ‘Nee, ik heb geen been gebroken, ik heb MS’. En soms zeg ik een beetje bozig: ‘Ik ben ziek’. Maar meestal blijf ik vriendelijk en zeg niets. De mensen bedoelen het niet verkeerd en weten het ook niet.

Ik snap het van één kant. Maar aan de andere kant denk ik dat ze beter niets kunnen zeggen. Ik zie ook wel eens iemand waarvan ik denk dat die erg ziek is. Dan ga ik er niet naar toe. Want ik weet niet wat er aan de hand is. Ik vind ook dat mensen recht hebben op hun privacy. Recht hebben op hun eigen ruimte, waarin ze niet worden lastig gevallen…