MS en vakantie (28)

We zijn net terug van vakantie. En, om eerlijk te zijn, ik wil graag nu al mijn volgende vakantie plannen. Niet voor volgend jaar, maar nog voor dit jaar. Tja, dat zit in de familie, dat reisverlangen.

Mijn rolstoel gaat mee op vakantie. Net voor vertrek heeft mijn vriend die in zijn kofferbak geladen (mijn auto is daar trouwens ook te klein voor), zodat we bij lekker weer kunnen lopen. Als we echt lang naar buiten willen, is een rolstoel handig. Anders is het veel te ver lopen voor me.

Ik heb ontdekt: dankzij mijn MS kom je op plekken waar ik voorheen niet kwam…  Op leuke en minder leuke plekken.

Zo moest ik op de heenreis ineens naar het toilet. Door mijn MS is mijn ‘plasgang’ veranderd. Dan moet ik regelmatig ineens en snel. Dus reed mijn vriend een parkeerplaats met supermarkt (en toilet) op. Handig, maar niet gezellig. Was geen leuke supermarkt.

We hebben verder alleen leuke plekken bezocht. Zo zijn we naar een dierenpark geweest.

Ik vind dierentuinen altijd leuk. We kunnen er goed wandelen met mijn rolstoel. En je bent lekker buiten. Ik wil binnenkort nog eens naar de Apenheul. ik geloof dat daar zelfs apen om je heen lopen. Lijkt me leuk. Maar nu hebben we ook apen gezien. Een aap zat op een voederbakje en was heel precies met zijn handen het fruit aan het uitzoeken. Hij was daar heel geconcentreerd mee bezig. Grappig om te zien. Want je zou denken: fruit is fruit.

In het dierenpark liepen de dieren buiten, en zitten ook in grote ruimtes achter glas. Zodat de bezoekers ze kunnen zien. Zo kwamen we ook aan bij een vijver achter een glazen wand, waardoor we de dieren onder water konden zien. Mijn vriend en ik tuurden en tuurden in het water en keken of we vissen konden vinden. Niets. Maar een jongetje naast ons was zo vriendelijk te wijzen op een groter dier: een schildpad. Dat zat recht voor ons, hoger dan we keken. Maar dat hadden we niet gezien. Gelukkig dat dat jongetje ons zag turen en hielp.

Opvallend is dat sommige dieren graag naar de ramen komen (waar wij als bezoekers staan), en andere dieren zich lijken te verschuilen. Alsof ze dat kijken beu zijn. Sommige dieren gingen net om het hoekje achter de muur staan, alsof ze wisten dat wij ze daar niet konden zien. De wallabies (kleine kangoeroes) deden dat. En ook de stokstaartjes. Dat zijn roofdieren, die ook wel ‘aardmannetjes’ worden genoemd. We mochten alleen hun ruggen bewonderen. Dus hebben we maar foto’s van hun achterkant genomen.

Ik vraag me af of dieren zoiets kennen als verlegenheid. Of ijdelheid. Een soort van eigenliefde of verwaandheid is dat…Worden ze verlegen als wij naar hen kijken? Of willen ze zich alleen van hun beste kant laten zien?

Ik zou daar wel eens antwoord op willen krijgen… Ben heel benieuwd. Voor alle zekerheid heb ik foto’s van mezelf en van de dieren bij dit blog geplaatst. Vinden ze misschien stiekem wel leuk…