MS & gewoonten (11)

Gewoontes: iedereen heeft ze. Je doet sommige dingen nou eenmaal altijd op dezelfde manier: je jas aantrekken, je vader begroeten en ga zo maar door.

Als kind had ik geen rare gewoontes. Ook later niet, dat heb ik voor de zekerheid nog aan mijn moeder gevraagd. Die gewoontes zijn pas de laatste jaren gekomen, sinds ik MS heb en slechter loop. Raar zijn ze niet, wél handig. Ik wil het leven zo aangenaam mogelijk maken en daarvoor maak ik gebruik van gewoontes.

Ik zal een paar voorbeelden geven. Als ik mijn schoenen wil aandoen, trek ik bijvoorbeeld aan mijn kousen, zodat mijn been omhoog gaat. Want mijn linkerbeen wil dat niet uit zichzelf. Die is eigenwijs.

Als ik ’s avonds naar bed ga, leg ik wat spullen op de rand van de bank waar ik op zit om televisie te kijken. Zo kan ik die spullen meenemen als ik opsta van de bank en hoef ik niet te bukken naar de tafel, waar ze eerst op lagen. De afstandsbediening heb ik nodig om de televisie uit te zetten als ik naar bed ga. De telefoon neem ik mee, zodat ik de wekker voor de volgende morgen kan zetten. Ook om te bellen, natuurlijk. En omdat ik belangrijke dingen wil onthouden, zoals een lekkere appelkoek die mijn moeder voor me ‘moet’ halen. Dat schrijf ik altijd op in mijn mobiele telefoon.

Ook houd ik vaak dingen met mijn mond vast, zoals mijn telefoon. Het is daarom heel handig als ik zakken in mijn trui of broek heb. Dan kan ik dingen meenemen naar een andere plek, en hoef ik die niet in mijn handen te houden. Want ik heb ook nog een kruk waar ik binnenhuis regelmatig mee loop. Maar ja, ik heb lang niet altijd zakken in mijn kleding.

En verder: ik neem in de loop van de avond meestal een glas water. Of liever een Vitaminebom. Dat is een mix van allerlei vruchten, gemaakt door de groenteboer: gezond, maar vooral zó lekker. Als mijn vriend bij me is, vraag ik hem aan het begin van de avond wat hij wil drinken, dan pak ik het alvast. Later op de avond mag hij zelf iets lekkers uit de koelkast halen. Want als ik eenmaal zit, blijf ik zitten. Dat is iets gemakkelijker en veiliger.

Ik moest pas trouwens van de fysiotherapeute van de Revalidatie met een hulpstuk in mijn schoenen lopen. Dat zou moeten helpen bij het omhooghalen van mijn linkervoet, omdat ik dat niet voldoende doe. Daardoor struikel ik wel eens. Ik vond dit niet geweldig lopen en zei tegen de fysiotherapeute dat het leek alsof ik een telefoon in mijn schoen had. Zij wist natuurlijk niet hoe dat voelde, logisch. Maar ik wel: volgens mijn vriend stop ik alles in mijn schoen. Dat valt wel mee hoor, maar ik doe dat wel meer dan anderen. Is wel handig, soms.

Grappig is dat ik pas een jonge, gezonde dame zag die haar tas op een tafel legde zoals ik dat ook doe. Ze pakte er een sleutel uit, ook zoals ik doe, zodat ik die sleutel daarna in mijn jaszak kan stoppen. Dat is gemakkelijker voor me.

En ik dacht uniek te zijn! Ik dacht dat mijn manier van doen speciaal bij mij hoorde, vanwege mijn MS. Niet dus. Dat is niet erg hoor. Dan maar geen unieke gewoonte…