Revalidatie (10)

Kort geleden ben ik begonnen met fysio- en ergotherapie op de afdeling Revalidatie in het stadje waar ik woon. Dat was het advies van Rob, mijn eigen fysiotherapeut. Het leek hem een goed idee wanneer een ander zou kijken naar mijn looppatroon. Een soort second opinion dus: de mening van een andere specialist.

Het eerste gesprek dat ik op de afdeling Revalidatie had, was met de fysiotherapeute. Ze wilde weten welke problemen ik heb door de MS. Ik loop dus niet zo vlot meer als vroeger, en mijn evenwichtsgevoel is slecht. Ze vroeg me verder wat ik niet meer kan nu ik MS heb. Lastige vraag. Ik ben aan dit leven met beperkingen gewend en moest (gelukkig) goed nadenken over die vraag.

Ze wilde ook weten of ik meer hulpmiddelen heb dan de krukken die ze zag. Ik vergat bijna te vertellen dat ik af en toe mijn rolstoel gebruik, maar ik dacht daar nog op tijd aan.

Grappig is dat deze fysiotherapeute van plan is wat testjes met me te doen de komende weken. De eerste keer dat ik bij haar was, moest ik zes minuten lang in een gang op en neer lopen. Zo snel mogelijk. En met krukken. Ik had het idee dat ik erg mijn best deed om zo snel mogelijk te lopen. Onverstandig eigenlijk, want daar gaat het niet om. Het lopen moet veilig zijn. Maar stiekem vond ik het toch wel leuk om een wedstrijdje te doen.

De fysiotherapeute zag meteen dat ik anders loop dan ‘normaal’ is en dat ik een draai maak vanuit mijn heup. Ook zag ze dat ik erg steun op mijn krukken.

Daarna had ik een gesprekje met de ergotherapeut. Een ergotherapeut bedenkt praktische oplossingen voor mensen die door een ziekte of handicap niet (meer) alles kunnen. Dit gesprek leek me eerst niet zo nodig. Want mijn appartementje is gelijkvloers, er zijn geen drempels en ook geen vloerkleden. In het toilet is een beugel om me aan vast te houden, dus dat is allemaal op orde dankzij mijn huisbaas. Maar de ergotherapeut zou vast wel dingen weten waar ik nog meer aan moet denken.

We kwamen in het eerste gesprek wel tot iets, maar dat is niet echt superbelangrijk. Het is wél leuk. Ik heb altijd erg genoten van het in bad gaan. Lekker meer dan een uur in bad liggen, een boekje lezen en wat drinken. Maar dat is niet meer te doen. Helaas. Ik kon er de laatste jaren al een paar keer niet in mijn uppie uitkomen. Anderen moesten me daarmee helpen. Misschien weet de ergotherapeut een oplossing?

De komende weken volgen nog meer gesprekken met haar en met de fysiotherapeute. Ik ben heel benieuwd.

Toch raar… ik voel me niet iemand die naar de Revalidatie moet. Dan denk ik aan mensen die een zwaar auto-ongeluk hebben gehad en daarvan moeten herstellen. Of aan iemand die erg ziek is geweest. Stom eigenlijk dat ik zo denk. Want ik heb MS en loop niet zo goed, en ben dus wél een kandidaat voor de afdeling. Raar. Er is zo’n verschil tussen dit weten en voelen. Misschien maar goed dat ik dat zo voel…