Revalidatie afronding (32)

Mama had nog 2 afspraken staan. Dus we gingen weer op de fiets naar het ziekenhuis en weer naar de revalidatie.
Ik had al steeds gezien dat er allemaal schilderijen in het ziekenhuis hingen. We hadden afgesproken dat we tussendoor daar even naar gingen kijken. Ik wilde ook graag de hele afdeling revalidatie zien.

We gingen naar een mevrouw die ergotherapeut is. Ze vertelde me een beetje wat dat betekent. Toen vroeg ze of ik wat wilde tekenen of gewoon wilde luisteren. Nou luisteren kan ik ook terwijl ik teken, dus ik wilde wel wat tekenen. Mama had haar dikke agendaboek meegenomen. Dat heeft ze tegenwoordig om alle dingen op te schrijven die ze op een dag wil doen. Dat leert ze bij deze mevrouw. Een beetje overzicht krijgen in alles wat je doet op een dag.

Soms voelt mama zich namelijk goed en gaat ze als een racket alles doen wat ze in gedachte heeft. Dan neemt ze weinig rust, maar de rest van de week is mama dan eigenlijk op. Dan is er onvoldoende energie. Dan doet ze toch nog van alles, maar dan wordt ze heel mopperig. Dan wil ze ook niet gewoon gezellig naar de stad gaan. Dan moet alles meteen klaar zijn, want eigenlijk kost alles teveel energie.

Bij deze ergotherapeut heeft mama veel geleerd. Vooral om meer tussendoor te rusten en sommige dingen gewoon de volgende dag te doen. Ze maakt steeds een schema van dingen die moeten gebeuren en dingen die leuk zijn maar niet per se moeten. Ook papa en ik moeten mama helpen met dingen die gewoon soms net te veel zijn. Papa laat de hondjes extra uit. Dat scheelt mama weer een ronde. En ik heb kleine klusjes gekregen om te doen. Ik geef nu elke week de plantjes water, ik haal de vuilnisbakken op als ze geleegd zijn en ik breng het glaswerk weg. Ook help ik mama nu wat vaker met opruimen. Dat betekent volgens mama alleen maar je rommel achter je bips opruimen hahaha.

Toen mama klaar was bij deze mevrouw, hebben we met de scootmobiel een rondje kunst in het ziekenhuis gereden. Dat was leuk. Er hingen hele mooie dingen, maar ook lelijke hoor. Van die enorme doeken van wel 2 meter hoog met wat spetters erop. “Mmm, ik kan niet alles mooi vinden”, zegt mama. Nee, ik ook niet, maar het was leuk om even de hele afdeling te bekijken. Opeens stonden we in de gang op de 2e verdieping, boven het zwembad en de sporthal. Daar waren we ook al geweest. Ook bij de fysiotherapeuten zag je allemaal sport en beweging apparaten.

Daarna gingen we nog naar de maatschappelijk werkster. Daarmee hebben mama en papa een paar keer gepraat. Ik vond het meteen al gezellig. We hebben gepraat over van alles wat met ons gezin te maken heeft. Dingen die dus anders kunnen zijn omdat mama ziek is. Ik heb fijn gepraat samen met mama. En ik was best trots op ons alle drie want we doen het eigenlijk heel erg goed samen.

Gelukkig kan mama nog heel erg veel dingen wel. Daar proberen we nu allemaal van te genieten. Voor mij is het ook niet zo eng, want mama was al ziek voordat ik op de wereld kwam. Dus ik weet niet hoe het anders zou zijn. Soms heb ik geen zin om dingen te doen. Maar papa en mama zijn ook niet zo streng. School en buiten spelen met vriendjes gaat voor. Mama zegt ook steeds: “Je bent maar heel kort jong. Voor je het weet ben je groot en dat blijf je heel lang.” Gelukkig maar, daar bof ik maar mee. Dan mag ik mijn klusjes daarna doen. Dat is fijn.

Het waren gezellige dagen in het ziekenhuis. Mama is nu ook klaar met het programma en ze had er opeens ook helemaal geen zin meer in. In het ziekenhuis zeiden ze dat dit juist goed is, want dan ben je klaar om je dagen weer zelf te gaan indelen. Mama zegt heel dapper: “Ik ben er klaar voor. Kom maar op, Leven.”
Daaaag…