Met rolstoel naar huis (60-2)

Vorige keer vertelde ik dat ik van de survivalbaan afgegleden was en dat ik naar het ziekenhuis moest.

“Daar was mama ook opeens. Ik was heel erg opgelucht om haar te zien en dat ze me kon troosten. Toen moest er bloed uit het infuus gehaald worden. Ook moest ik nog door de CT scan met mijn bekken en ik moest ook een plasje doen. Dat gingen ze allemaal nakijken.”

Al die dingen hebben ze gedaan omdat er bij zo’n val ook iets in je buik kan stukgaan en dan lekt je bloed weg. Ze hadden wel al verteld dat ik een breuk in mijn bekken had. Dat bekken is een soort kom rondom en eigenlijk breek je dat altijd aan twee kanten. Dus vandaar die scan ook nog. En ik werd opgenomen in het ziekenhuis.

Eindelijk wisten ze ook dat er met mijn nek gelukkig niets mis was. Dus die kraag mocht eindelijk af en ik kreeg pijnstillers via mijn infuus. Ik ging naar boven naar de kinderafdeling. Het was intussen wel al half 6 dus ik heb daar uren gelegen. Eindelijk mocht ik van die plank in een gewoon bed en ze hadden lekker een bordje eten voor mij neergezet.

Ik moest wel blijven liggen en mocht niet mijn rechter been bewegen.
Mama mocht bij me blijven slapen en papa kwam ook nog laat op de avond om mij te zien en ons wat spulletjes te brengen. Dingen om in te slapen en je tanden te poetsen enzo. Ik heb best lekker geslapen die nacht, ondanks dat de zusters steeds kwamen om te kijken of het goed met me ging.

De volgende ochtend kwam er al heel vroeg een dokter binnenspringen, die eigenlijk niet veel zei en weer wegging. Pfff, dat hoefde voor mij nou ook weer niet. Ik was veel te slaperig om hem te verstaan. Een half uurtje later zaten mama en ik al aan het brood. Ja, het gaat wel door in een ziekenhuis hihi.

Mama heeft in het winkeltje wat dingetjes gehaald en een heel lief lieveheersbeestje meegenomen voor mij. Lief!!! Daarna kwam nog de dokter en de fysiotherapeut. Ook kwam er een mevrouw die me een mooi tekenboek gaf en een muziek leraar met een gitaar kwam gezellig even bij ons muziek maken en zingen. Pfff, het was wel vermoeiend hoor, maar het wachten was eigenlijk op de dokter die ons kwam vertellen hoe nu verder.

Ik mocht eind van de middag naar huis, met krukken en in een rolstoel. Ik mag best met de krukken heen en weer, maar ik mocht het niet belasten. Dus ik mocht niet echt op mijn been staan. Mijn tante die daar toevallig werkt, was al bij ons toen we weg mochten. Dus we zijn met haar mee terug naar huis gegaan.

Papa was al die tijd aan het ijsberen. Hij was heel ongerust tot mama belde en ze overlegden dat hij dan thuis zou blijven om op ons te wachten. Toen we thuis kwamen was mijn grote neef er ook. En later kwam zijn vrouw met mijn lieve nichtje en haar kleine broertje. Opeens was het een drukte van jewelste. Het was ook de tijd dat de rest van mijn klas terug zou komen met de fiets van kamp. Dus mama en papa hebben me in de rolstoel gezet en we zijn ze gaan begroeten.

Iedereen was heel erg blij dat ik er was, dus dat ik niet meer in het ziekenhuis hoefde te blijven. Het was natuurlijk voor iedereen heel spannend en een beetje akelig geweest. Toen kwamen ook nog mijn tante en oom en hebben we met zijn allen patatjes gegeten. ’s Avonds was ik helemaal op, en papa en mama besloten om direct een noodbed in hun slaapkamer te zetten, want ik mag op mijn billen wel een trap op schuiven, maar ik slaap tegenwoordig op zolder en dat is niet handig ’s nachts.

Ik ga snel verder vertellen, daaaagggggg……