Schub (91)

Hallo allemaal,

Het vorige verhaaltje had mijn moeder geschreven. Het was nog warm van de pen en van de één op de andere minuut had ze heel vervelende MS klachten.

Het ene moment was ze nog bezig met druk doen als altijd en het volgende moment wilde ze opstaan om een kop koffie te maken en kon ze niet meer staan. Alles in haar hoofd draaide en ze zocht even snel steun bij de bank, maar ze moest nog wat verder draaien om er door te kunnen. Dat ging niet dus met haar ogen dicht heeft ze de weg terug gevonden naar de bank. Daar probeerde ze te bedenken wat er nou precies gebeurde. Er kwam niets uit. Dat wil zeggen, mama was opeens heel erg moe en wilde eigenlijk meteen gaan liggen met de ogen dicht.

Ze is als een baby eendje achter papa aan de trap op geklommen. Dat ging nog net. Ze moest eigenlijk heel hard huilen, gewoon van de schrik. Papa zei, nu niet in paniek raken, even wachten tot je boven bent. Meteen is mama in slaap gevallen en we hebben haar die dag niet meer beneden gezien. Dus papa en ik hebben een paar dagen het huishouden gedaan. Best vreemd, heel vaak hebben we het er over dat ik best wat meer mag meehelpen, maar mama regelt het eigenlijk allemaal wel.

Ik weet natuurlijk niet hoe dat bij andere mensen thuis gaat, maar het verbaast me hoeveel mama eigenlijk allemaal alleen doet zonder zuchten en steunen. Mama zegt altijd dat ze alles op haar tempo doet en dat dit veel minder is dan gezonde mensen doen, maar ze is altijd zo positief dat het moeilijk in te schatten is voor mij.

Na een paar dagen leek het gelukkig al weer wat beter te gaan. Eigenwijs als mama kan zijn, is ze niet naar de dokter gegaan. Ik begrijp wel wat ze zegt. Ze heeft deze ziekte met aanvallen en al die rare kwaaltjes al 25 jaar. Eigenlijk kunnen de neurologen er niets tegen doen. Soms als je een heftige aanval hebt, dus een schub ofwel een ontsteking in het centrale zenuwstelsel, geven ze een middel dat die ontsteking afremt.

In het ziekenhuis krijg je dan medicijnen via een infuus. Mama heeft het nog nooit via een infuus gehad. Ze kreeg de eerste keer een tablettenkuur van dat medicijn en eigenlijk staat ze er zelf op dat ze het via de pillen doet. Maar artsen willen graag beslissen wat jij moet doen dus is mama eigenwijs en koppig zegt ze zelf. Ze had nog wat van die pillen liggen, dus dat is ze meteen gaan slikken.

De artsen willen liever 48 uur wachten en zeker weten of het een nieuwe aanval is, of een verergering van oude littekens. Daar dankt de ziekte namelijk zijn naam aan. ‘Multiple’ is meerdere, ‘Sclerose’ zijn dan harde plekken. Meerdere littekens dus eigenlijk. Maar mama riep verschrikt: “Ik heb geen tijd en zin om daarop te wachten. Voor hetzelfde geld is het een hele heftige ontsteking die nog weken nodig heeft om lekker uit te broeden en Jasmijn heeft toetsenweek en is eind van de week jarig.”

Dus rust mama nu veel en moeten we even rustig afwachten hoe het verder gaat. Ik merk wel dat zodra mama er weer gezellig is, ik eigenlijk meteen denk ‘oh, lekker makkelijk’. Volgens papa is dat iets waar ik een beetje aan moet werken, want beter wordt mama nooit.

Tot gauw
Daaaaggggg…