Scoot pech (7)

Zoals jullie weten heeft mama een scootmobiel en eigenlijk is dat best leuk.
Iedereen in de straat weet het al en op school ook, want mama komt me regelmatig met haar schildpadje ophalen.
Alleen heeft de scootmobiel soms pech en dat is zó lastig.

Mama ging me wegbrengen op de scoot naar de Kerstmusical van school, en we reden samen met nog een moeder met een vriendje van me.
Zij waren op de fiets en onderweg hoorde we opeens iets vallen: “plingggg!” We moesten lachen, want we dachten dat er iets van hun fiets af viel.
We maakten grapjes dat het oor van mijn vriendje eraf was gevallen en toen opeens… krakkkkkkk zei de scoot. Hij knalde zo opzij en klonk als een oude rammelkar.
Mama schoot heel hard in de lach, gelukkig zijn we precies waar we moeten zijn, net op de plek van bestemming. Die ‘plingggg’ was dus iets van de scoot en die hing nu helemaal naar rechts, net alsof hij een lekke band had.

Mama heeft de scoot samen met iemand van school het plein op geduwd, en mij naar binnen gebracht. Terwijl ik gezellig binnen zat te kijken, moest mama heen en weer naar buiten om te bellen, zodat iemand haar scoot kwam maken.
Hoe moesten we anders terug naar huis?

Toen de show was afgelopen, liepen we naar buiten. Mama had nog niemand gezien, maar gelukkig was er iemand gekomen en die mijnheer was net klaar met de scoot en konden we naar huis rollen. Pfffff, net op tijd!
Er was een grote schroef afgebroken, dus dat was het geluidje dat we hoorden.

Een tijdje later was mama met mij mee naar judo. Toen ik klaar was en we weg wilden gaan, deed de scoot niets… Mama moest weer lachen. Gek eigenlijk: ze moet er altijd om lachen! Ze heeft papa gebeld om haar te komen halen. Ik kon terug fietsen met mijn vriendje.

Mama zegt dan: “Weet je, dit is nooit het einde van de wereld. Ik vind het wel vervelend, want het komt nooit uit, maar we lossen het gewoon op.”
Ze heeft toen weer die mensen gebeld die scootmobielen maken en ook andere hulpmiddelen die er zijn.
Toen we al zaten te eten, kwam een mijnheer de scoot thuisbrengen; er was iets mis met de accu’s.
Vorige week was het weer zover, we waren samen naar de stad. Opeens, terwijl ik vol gas over het fietspad vloog, hoorde ik mama roepen. “Jasmijn, joehoeee, mijn scoot doet het niet meer!”
Daar stond mama met hele zware tas vol boeken uit de bibliotheek midden op een kruising.
Lachen was er even niet bij, dat ding moest daar weg.
Ik heb mijn fiets neergezet en wilde mama helpen. Ze heeft hem een stukje verder geduwd en stond ernstig te bedenken hoe we nu verder gingen.
Toen probeerde ze het nog eens en hij deed het weer. We zijn meteen in één keer door naar huis gereden: ik achter mama zodat ik het meteen zag als hij weer stopte.

Nu wordt hij weer gemaakt en nu pas merk ik hoe mama haar scoot nodig heeft, want we doen eigenlijk alles samen met dat ding.
Mama kan dus eigenlijk zonder haar scootmobiel nergens heen dat verder is dan 15 minuutjes lopen, en dat is best vaak. Boodschappen doen, mij wegbrengen, de hond uitlaten, op visite gaan als papa er niet is: eigenlijk heel veel.
Zonder scootmobiel is mama net een slakkie. Een slakkie met pech dus.
Ik hoop maar dat de scoot snel weer goed is, want dan kunnen we samen weer gezellig op pad!