Sneeuwpret (26)

Op vrijdag begon het te sneeuwen en het vroor al als een gek. Ik moest nog naar school en mama moest nog naar het ziekenhuis. Daarover vertel ik volgende keer. O, wat was het weer genieten. Een klein stukje winter. We liepen dus door de sneeuw naar school en het ging steeds maar harder sneeuwen. Ik vroeg mama of ze me later kwam ophalen met de slee, maar mama zei: “Ik moet nu eerst naar het ziekenhuis en ik weet niet of ik de fut er nog voor heb.”

Eigenlijk snap ik het wel. Ik word steeds groter en dus ook steeds wat zwaarder. Vorig jaar gingen mama en ik nog samen op stap met de slee. Bij ons is er verderop, achter de grote autoweg een mooie heuvel, waar je in de winter met veel sneeuw heerlijk naar beneden kan glijden met de slee. Nu ben ik best groot geworden en ik word een tikje te groot voor mama. Jammer maar wel te begrijpen.

Maar mama had er wel wat op bedacht. Mijn vriendje zou ook naar de berg gaan, dus mama wilde ook wel met mij mee gaan. Mama zei wel: “Jasmijn, ik kan je nu echt niet meer slepen hoor, dat lukt me tot op de hoek en dan is mama doodmoe. Maar als ik jouw slee nou eens achter de scootmobiel vastmaak?” Wauw, dat leek me wel wat. Dus skibroek en sneeuwlaarzen aan, handschoenen mee en hup de scoot stond al voor de deur. Daar was mama net mee terug gekomen.

Mama heeft het touw van de slee onder de stoel van de scoot gebonden. Dat moest ik dan goed vast houden zodat ik wat kon sturen. De hond mocht ook even mee. Die is ook zo dol op sneeuw. Daar gingen we. Mama had er niet heel veel vertrouwen in geloof ik. Ze bleef maar vragen of ik goed zat en of de slee mooi meereed. Nou reken maar, ik vond het prachtig. Alle weggetjes op en af, omhoog en weer heel hard naar beneden. Op een bepaalde weg kon mama vol gas geven en we hadden weer reuze pret.

Op een bepaald stuk moet je dan de grote weg over. Dan ga je steil omhoog de brug op. Het lampje van de scoot mobiel ging knipperen. Ik hoorde mama al wat mompelen: “O jee, als de scoot het maar redt.” Dus we gingen wat langzamer. Mama vertelde dat de accu’s van de scootmobiel door de ernstige kou al snel leeg raken. Ook was ze natuurlijk al op de scoot in de sneeuw en kou naar het ziekenhuis gereden.
De accu was dus echt al aan het opraken en dan moesten we ook nog de berg op klimmen. Hij heeft het wel gered. Mama heeft de scoot boven op de brug stilgezet en is met mij naar de berg gegaan. Dat is misschien 20 meter verderop. Het was wel jammer dat mama niet kon zitten om te kijken. Ze zei dat ze het niet erg vond. Dat ik maar even lekker moest sleeën. We zouden het straks wel zien. Ik heb heerlijk genoten van de sneeuw. Mama heeft staan kletsen met andere moeders en toen we terug gingen, zei mama: “Oh, ik hoop zo dat het nog lukt.”

Gelukkig heeft de scoot het wel gered. Het scheelde een haartje en terug moest ik lopen. Dat was jammer. Maar die scootmobiel is helemaal niet te tillen, dus mama wilde hem zo snel mogelijk aan de oplader zetten. Voor de zekerheid had ze papa al gebeld en die zou anders de scootmobiel met de auto naar huis trekken. Het was allemaal niet nodig. Hoe dan ook, ik vond het weer geweldig.
Daaag