Tijd (67)

Er is in de afgelopen maanden hier thuis veel gebeurd. Papa is zoals grote mensen zeggen ‘overspannen’. Hij heeft geen werk meer, dus hij is opeens elke dag thuis. Ik vind dat eigenlijk wel heerlijk hoor, want nu is hij er lekker altijd bij.

Omdat papa dus in zijn hoofd erg boos en druk is, zou ik denken dat we steeds ruzie maken. Maar hij is eigenlijk juist heel gezellig. Hij is wel heel erg moe en zit op allerlei trainingen om met de nieuwe situatie om te leren gaan. Misschien is het daarom best fijn.

Wij hebben het thuis vaak over plannen en je tijd dus goed indelen. Vooral omdat ik dat moeilijk vind, maar het blijkt dat papa het ook moeilijk vindt.

Wij zijn ook mantelzorgers voor mama, maar ik heb daar nog niet echt last van. Voor mij zijn de taken die ik moet doen, nog niet veel anders dan voor een ander kind. En daarbij weet ik niet beter dan dat mama nou eenmaal ziek is.

Voor mijn vader is het wel iets anders. In de tijd dat bij mama werd vastgesteld dat ze MS heeft, gebeurde er heel veel achter elkaar. Mijn oma werd ziek en is doodgegaan voordat mijn ouders wisten dat ik zou komen. Mijn vader werd toen ook net werkloos omdat de baas failliet ging. Dat betekent meestal dat er geen geld meer is om de zaak te houden. Toen ging mijn andere oma dood terwijl ik net 6 maanden in de buik van mijn moeder zat. Daarna kwam ik en zijn er in de loop van de jaren dingen goed en fout gegaan.

Zoals jullie weten is dit jaar een rampenjaar voor ons geweest. Ik viel en brak mijn bekken, twee katten dood en er waren vervelende momenten met familieleden die wij heel erg vonden.

Zo is het leven, maar papa heeft eigenlijk nooit de tijd gekregen om de dingen een beetje te begrijpen en zoals grote mensen zeggen ‘een plekje te geven’. Alles moest steeds maar doorgaan en wij groeien in deze tijd op. Maar volgens mijn ouders is deze tijd wel heel anders dan de bekende kreet ‘vroeger’.

Volgens hen was heus niet alles beter, hoor en ze willen mij ook gewoon in deze nieuwe tijd opvoeden, zodat ik me kan redden. Maar als ik ze soms hoor praten over ‘deze tijd’, dan ga ik wel nadenken.

Zo bleek ik als baby erg snel huilerig te worden van drukte om me heen. Ik kon niet goed tegen teveel prikkels van buitenaf. Geluiden, beelden, drukke mensen, enzovoort. Als mijn ouders daar rekening mee hielden, dan was ik een hele lieve tevreden baby.

Nu heb ik er nog steeds last van. Als ik teveel achter schermpjes zit, word ik kriegelig. Ook als ik iets heel leuks en druks heb gedaan, dan moet ik even bij komen. Lekker rustig op mijn kamertje even iets lezen of zo. Dat heb ik dus al van kleins af aan. Mijn ouders hebben dat altijd gezien, dus ik mag ook altijd even lekker bijkomen. Zelfs in de caravan had ik een eigen plekje om dat te kunnen doen.

Maar mijn vader heeft dit dus ook, alleen hij moet gewoon doorgaan in deze drukke tijd. Geen momentje op zijn eigen kamertje doorbrengen. In de vrachtwagen had hij altijd 2 telefoons aan, de radio als afleiding, het tomtom apparaat dat steeds maar doorpraat, al sta je stil. En dan ook nog op het verkeer letten en moeilijke dingen met zo’n grote bak doen.

Pfff, tja, daarvan zou ik ook na 10 jaar wel moe worden. Als hij dan thuis kwam, dan was er ook drukte, etenstijd, hondjes die uitgelaten moeten worden, mama en ik die van alles te vertellen hebben. Dan wordt er eigenlijk verwacht dat grote mensen gaan sporten of iets op een clubje doen. De computer of smartphone laat elk moment weten dat er iets nieuws is gebeurd.

Overal is het druk, drukker, drukst. In winkels is het ook al zo achterlijk druk. Sorry voor de uitdrukking, maar meestal is er veel licht en herrie. Soms twee muziekjes door elkaar heen.

Waar is dan je tijd om even rustig bij te komen. Echte stilte bestaat niet meer. Mensen zitten met de telefoon op de fiets en wandelen doen mensen met de telefoon aan hun oor. Veel mensen hebben muziek op hun hoofd maar echt overal. Ze horen en zien niets meer van hun omgeving.

Ja, mijn ouders hebben gelijk. Papa kon het vroeger allemaal wel hebben. Dan blokkeerde hij gewoon alles wat hij niet wilde horen. Maar zoals hij nu is, lukt het hem niet meer. Hij maakt zich zorgen om mama en wil er eigenlijk steeds bijzijn als er iets in huis misgaat. Maar dat kan nou eenmaal niet als je werkt. Ik word steeds groter en papa heeft soms het gevoel dat hij het allemaal moet missen.

Nu moet hij wel van alles doen hoor, maar hij heeft wel tijd om met mij mee te gaan op mijn zoektocht naar de volgende school waar ik heen wil. Het voortgezet onderwijs zit er aan te komen en deze maand gaan we samen drie scholen bekijken. Ik ben maar wat blij dat papa meekan. Het kan me even niet schelen dat we het wat zuiniger aan moeten doen nu. We hopen allemaal dat papa snel opknapt en we allemaal weer met frisse moed aan de toekomst kunnen denken…

Daaaggggg….