Met MS op vakantie naar Kenia

Kijk mij nou eens met mijn MS in Kenia

“Ook al heb ik MS, met vakantie gaan, dat moet kunnen!” Dit dacht Hanneke Douw en ze vertrok voor 2 weken naar Kenia. Samen met haar man Hans en dochter Rosa.

“Heb je nog iets geregeld voor de vlucht? De stoelen?” Hans blijft het proberen. Ik heb nog niet gebeld en twijfel daar ook altijd weer over. Na twaalf jaar MS weet ik nog steeds niet wat de benen nu echt willen! Hebben ze de ruimte, dan vliegen ze door mijn spasmen alle kanten uit. En zitten ze lekker klem tussen de voorstoel en het tafeltje, dan kan ik het tussendoor even opstaan voor toiletbezoek wel vergeten. De benen staan in een driehoek waaraan alleen met grof geschut een einde kan komen. Enfin, toch maar een krabbel van de dokter gehaald en gebeld met het reisbureau, Neckermann in dit geval. Het zou allemaal in orde komen!

Na een lange reis stappen we in Nairobi uit het vliegtuig. Bij het naar buiten gaan overvalt je de warmte van Afrika… Onmiddellijk word ik omringd door mensen die mij willen duwen en voordat ik Rosa heb kunnen dwingen achter mijn stoel te springen nemen ze me mee richting loket. Rosa rent vrolijk achter me aan, het kind heeft prima geslapen en ze heeft er weer zin in. Bij het loket geeft Hans de eerste fooi van deze vakantie. Er zullen er nog vele volgen.

Buiten
schijnt de zon en dat voel je zelfs om zes uur ’s avonds nog. Vele handen hijsen me in de gereedstaande bus. Om half zeven vertrekken we richting Kilifi ten noorden van Mombassa. Daar zullen we overnachten.

De volgende dag beginnen we beginnen aan onze trip naar Tsavo. We rijden door Mombassa stad en hebben daar onze eerste platte band. We stappen met z’n allen uit en ik strompel naar een grote steen. Vandaar uit heb ik een prima zicht op het dagelijks leven in een redelijk grote stad in Afrika.

We stoppen nog een keer om koffie te drinken en voor toiletbezoek. Ondanks mijn luier ben ik onze gids Papa Simba zeer dankbaar. De wc is buiten, maar helemaal goed. Een echte pot, toiletpapier en hij trekt door, yes!!!

Om half één ’s middags komen we aan in Voi Safari lodge. Wat we dan al gezien hebben is niet goed te beschrijven. Ik kan het opsommen, maar het gevoel dat je krijgt is zo totaal, dat moet je hebben meegemaakt! We zien gazellen, giraffen, zebra’s, buffels, struisvogels en leeuwen met prooi.

Voi lodge is op de flank van een heuvel gebouwd, zelfs de vloeren zijn van natuurlijke rots. Vandaar dat je eenmaal binnen, zeker in de rolstoel nogal wat heuvels moet overwinnen. Vanuit het zwembadje kijken we ’s middags, na de lunch, uit over Tsavo East.

De volgende dag arriveren we in Old Tokai lodge. Ook dit hotelletje in de rimboe heeft een prachtige ligging. Het is er groen, warm. Met aan de ene kant een groot weiland en aan de andere kant het restaurant. Je kijkt uit op de drinkwaterplaats.
We lunchen buiten en als ik met de rolstoel naar het toilet race kom ik erachter dat alles hier toegankelijk is. Een rolstoel wc en overal op- en afritjes. De bavianen worden met stokken op afstand gehouden.

Na de lunch rust ik een tijdje in de zon, en ik voel de energie naar binnen stromen. Wat doe je jezelf eigenlijk aan door in een nat en koud klimaat te wonen? Zittend onder de een of andere palmboom heb ik me dat wel vaker afgevraagd. Het antwoord weet ik meestal weer als ik in aanraking kom met de mensenrechten of de politiek in zo’n tropisch paradijs.

We bezoeken een Masai-dorp in Amboseli. Het dorpshoofd vertelt. We zien hoe zijn onderdanen door het ronddraaien van stokjes in een paardenvijg vliegensvlug een vuurtje maken en we worden vervolgens losgelaten. Dat wil zeggen: iedereen behalve ik. Aan de arm van een knappe jongeman in het rood word ik rondgeleid. Zijn arm voelt sterk en ik geef me over aan zijn begeleiders capaciteiten. We lopen wat rond in het dorp dat geheel bestaat uit lemen hutten.

Terug bij de busjes durven de andere chauffeurs eindelijk te vragen wat er met mij aan de hand is. Als ik vertel dat ik MS heb is er tenminste een die me haarfijn uitlegt wat dat is. En het klopt… helemaal. Hij kent een Keniaan die het ook heeft en hij begint over een medicijnman in Mombassa die me kan helpen. Alleen al voor de spanning en om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen wil ik er heen. Maar dat zal een andere keer moeten, want het komt er niet meer van. Hij vertelt nog wel dat ik helemaal met schapenbloed word ingesmeerd, maar ik vertrek geen spier. Ik heb wel meer gekke fratsen uitgehaald om van mijn MS af te komen dus ook hiervoor deins ik niet terug.

Volgend jaar misschien. Een mens moet tenslotte iets hebben om naar uit te kijken!

* Hanneke Douw (1959) is geboren als Hanneke Faut in Maastricht, in een gezin met vijf kinderen. Ze wist sinds 1991 dat ze MS had. Ze gebruikte diverse loopmiddelen en een rolstoel en had als vervoermiddel voor buiten een geheel aangepaste Canta. Helaas is Hanneke in 2007 overleden aan kanker.