Uitloggen (94)

Hoi allemaal, daar zijn we weer. De vakantie is eindelijk voorbij en ik ga alweer lekker naar school. Gunst, wat heb ik mijn vriendinnen gemist. Gewoon tussen al die anderen je dag doormaken en samen dingen doen, vind ik toch wel erg fijn.

Vorig jaar zat ik in een rampenklas. Dat kwam omdat we met erg veel waren; 32 jongelui. Daarvan zijn en waren er een flink aantal erg druk en sommigen maken er soms echt een potje van hoor.

Daarnaast was onze mentor alleen het eerste half jaar aanwezig. Hij is spijtig genoeg heel erg ziek geworden en we hebben hem niet meer terug gezien. Dat is voor zo’n brugklas vol druktemakers eigenlijk niet zo fijn. Maar ik vind het belangrijker om straks te horen dat het wat beter gaat met onze oude mentor. Bij deze dan ook heel veel sterkte nog.

Dit jaar is het dus wel fijn om te weten dat we nog maar met 23 leerlingen zijn overgebleven. Bovendien hebben we niet 1 maar 2 mentoren gekregen. Wauw, wat een luxe hihi… Ze zijn ook nog eens lekker duidelijk en wat strenger. Dat vind ik erg prettig. Het is daardoor een stuk rustiger in de klas en dan kan ik gewoon beter werken. Er zijn ook wat nieuwe kinderen bijgekomen en daarmee klikt het ook goed. Ik heb er dus zin in dit jaar.

De laatste loodjes van de vakantie hebben we relaxed doorgemaakt. Wel zijn we nog twee keer naar de zee geweest. Papa zag het opeens helemaal zitten. Mama vindt de zee echt heerlijk, maar om daar even alleen heen te gaan is een beetje te veel. Dus zegt ze zelf: “Ik vind het vreselijk dat ik zo afhankelijk word van jullie.”

Ze heeft het me een beetje geprobeerd uit te leggen. Ze kan natuurlijk nog veel zelf, maar sinds die vervelende opspelende klachten is haar energie vaak zo laag dat een autorit van een uur heen en een uur terug teveel is, opgeteld bij een dag aan zee zijn. Dat snap ik wel en ik begrijp ook wel dat het voor mama lastig is om steeds alles te vragen.

Mama vertelde dat het opeens snoeihard bij haar binnen kwam dat de klachten die ze nog steeds heeft, haar behoorlijk beperken in dingen ondernemen. Dat valt haar zwaar en kan haar best verdrietig maar ook boos maken. Het is natuurlijk ook zo lang hetzelfde geweest. Daar wen je aan en ga je mee verder. En nu opeens is het voor haar gevoel veel minder. Dat zien wij niet eens, denk ik dan.

Ze moet nu echt bijna elke dag even slapen, maar dan kan ze ‘s nachts weer niet lekker in slaap vallen. Dat is ook lastig hoor. Dat je overdag niet verder kan omdat je omvalt van vermoeidheid en dan later niet kan slapen, terwijl je dan evengoed nog moe bent.

Mama bedacht nu net: “Kan ik niet uitloggen bij MS?” Normaal, bij elk schermpje dat je tegenkomt, moet je inloggen. Als je klaar bent moet je ook weer uitloggen. Nou zegt ze: “Ik ben klaar hoor, maar waar is nou die uitlog knop?!”

Daaaagggg…