Vallen (6)

Ik ben goed in vallen. Niet iets om blij mee te zijn. Het gebeurt me af en toe. Pas ben ik drie keer in een paar weken tijd gevallen. Niet leuk. Maar er zitten toch nog aardige dingen aan vast. Een beetje dan.

Pas viel ik midden in het centrum van het stadje waar ik woon. Ik kwam uit een winkel en sloeg rechtsaf. En toen ging ik. Gelijk stormden drie vrouwen op me af. Uit bezorgdheid, om me te helpen. Ze kregen me overeind en vroegen of ik het wel redde tot mijn auto, die vlakbij stond. Ja hoor, dat ging. Ik heb voorzichtig gelopen.

Ik ben de laatste jaren vaker gevallen en maakte telkens mee dat mensen me kwamen helpen. Jongeren, ouderen, mannen, vrouwen. Die aardige benadering waardeer ik erg. Ben blij dat mensen zo behulpzaam zijn.

Even terug naar het minder leuke van vallen. De eerste keer dat ik in dit rijtje van drie viel, was ik alleen thuis. Mijn benen lagen na het vallen raar over elkaar heen en voelden niet lekker. Het kostte me veel moeite om ze zó op de grond te leggen dat ik kon opstaan. Het lukte uiteindelijk, terwijl ik me vast hield aan mijn bank. Ik heb er daarna geen pijn van gehad.

De tweede keer was dus toen ik uit de winkel kwam. Daar heb ik een week last van gehad. Rob, mijn fysiotherapeut bij wie ik twee keer in de week met veel plezier train, heeft na het vallen naar mijn rug gekeken en er tape op aangebracht. Dat stukje tape zorgt voor extra ondersteuning van de spieren. Je kunt er gewoon mee douchen en slapen.

De derde keer was mijn vriend bij me. Hij stond achter me en zag dat ik ging vallen en hield me een beetje tegen. Hij brak mijn val, zodat ik zachter viel. Ook niets aan overgehouden.

Wat ik altijd wil weten (tja, zo zit ik in elkaar), is waarom ik viel. Ja, natuurlijk door de MS. Maar verder? Op straat had ik laarsjes aan, die waarschijnlijk net te zwaar waren. Of te hoog om goed op te tillen, want ik sleep met mijn voeten. Waarschijnlijk lag een tegel nèt iets te hoog en toen viel ik. Die schoenen zijn de deur uit gedaan.

In huis was ik mijn computer naar het bureau aan het brengen. Te zwaar, waardoor ik mijn evenwicht verloor en viel.

En de derde keer was ik me ergens over aan het druk maken. Volgens Rob was ik daardoor te weinig bezig met opletten hoe ik mijn voeten neerzette, en toen viel ik dus…

Mijn fysiotherapeut zegt dat dit te maken heeft met een dubbelfunctie. Ik moet bij iedere stap die ik maak, nadenken over mijn lopen. Gezonde mensen hoeven dat niet, want bij hen gaat het automatisch. Bij mij niet. Lopen en denken gaan bij mij niet samen. Jammer, want ik denk graag. En praten doe ik óók graag. Maar dan moet ik dus eigenlijk stilstaan of gaan zitten. Ik moet er dus bij nadenken dat ik niet teveel mag denken of praten als ik loop. Best lastig…

Nicole