Vallen en opstaan (2)

Wat een pechmaand voor mij! Pas heb ik griep gehad en toen ik weer beter was, ging ik buiten spelen en ben ik heel hard gevallen.

Ik viel zo naar dat ik echt heel hard moest huilen en de dokter zei dat ik een gekneusde rib had. Ik had niets gebroken, pffff wat een opluchting, dat lijkt me eng zeg!
Maar ik ben nu toch wel veel beter, ik ga weer lekker naar school en judo, want ik ga elke week naar judo.
Het deed wel nog een beetje pijn, maar ik kon wel lekker rennen. En nu heb ik me weer heel hard gestoten en heb ik een hele blauwe plek en die doet echt wel zeer.
Mama vraagt of ik de hoofdprijs pechvogel wil winnen en ik moet er wel om lachen. “Het lijkt er wel op, hè mam?”

“Het is een hele maand van vallen en opstaan,” zegt papa, “je bent vast aan het groeien, dan val je altijd zo veel.”
“Is mama dan ook aan het groeien?” “Nee,” lacht mama, “ik ben gewoon een kluns, en soms loop ik zo te hobbelen dat ik gewoon omhobbel.” Daar moeten we allemaal erg om lachen.

Maar mama valt soms bijna om, vooral als ze moet draaien of opeens ergens overheen moet stappen, dat lukt niet altijd even goed.
Dat komt natuurlijk door die stomme MS. Daardoor is ze soms erg moe en willen haar benen niet meer doen wat ze wil. Dan gaan ze hun eigen gang.

Dat vind ik wel jammer, want daardoor kan ze niet rennen of lekker gek dansen, alleen op 1 plekje staan, maar dan gaan we hand in hand toch samen lekker swingen en dan hebben we reuze pret.
Ja, het is dus een maand van vallen en opstaan, ook voor mama geloof ik, maar na het opstaan, kunnen we samen wel weer lachen!
Daaaaag,
Jasmijn