Wereld MS Dag (13)

Als ik aan Wereld MS Dag denk (die morgen is), moet ik altijd denken aan het nummer ‘Beautiful day’ van U2. Dat nummer hoort al jaren bij Wereld MS Dag. Ik vind het mooi. Ook het filmpje erbij raakt me. Je ziet allerlei mensen die MS hebben. Het laat duidelijk zien dat MS veel verschillende vormen kent. Als ik het nummer wel eens op de radio hoor, moet ik natuurlijk altijd aan (mijn) MS denken…

Ook denk ik aan een opmerking van mijn vriendje. Hij neemt mijn MS zeer serieus, maar grapte eens tegen me: “Als je geen MS had gehad, had ik jou nooit kunnen vangen”. Dat vond ik grappig om te horen. Hij is rustig, en ik ben door de MS rustiger geworden dan ik was. Ik was trouwens nooit superwild, maar ik had wel meer energie dan nu. Toen kende hij me nog niet… We passen dus wat betreft tempo goed bij elkaar. Zijn opmerking heb ik altijd onthouden, omdat ik er wel een beetje om moet lachen.

Ook moet ik denken aan iets anders leuks, dat gebeurde pas geleden. Ik lag in de MRI-scanner omdat mijn neuroloog een paar keer per jaar wil onderzoeken hoe het met mijn MS is. Natuurlijk is dát niet grappig. Maar ik vind de MRI-scan niet erg. Ik weet waarom ik daar lig. Er is een enorm gebonk in de scan, omdat ze foto’s maken van mijn hersenen. En ik krijg ook harde muziek te horen, die over dat gebonk heen probeert te gaan. Dat lukt niet echt, maar dat is oké. Wat leuk is, is dat ik vorige keer even in slaap was gevallen. Dat is me nog nooit gebeurd. En ik had niet eens slecht geslapen, die nacht ervoor. De assistente, die ik het daarna vertelde, vond het ook wel bijzonder. “Want er is zo’n hard geluid”, zei ze.

En iets anders: sinds kort krijg ik een polsbandje in het ziekenhuis om, als ik daar ben voor mijn maandelijkse infuus. Hier staan gegevens van mij op, zodat ze weten wie ik ben. Vorige keer waren ze na afloop vergeten dat door te knippen. Toen ik naar buiten liep, vroeg ik een receptioniste bij de uitgang of ze mijn bandje wilde doorknippen. Ik kreeg het zelf niet van mijn pols afgetrokken, omdat het van plastic was. Dat deed ze, met de vraag: “Ze weten toch wel dat je naar huis bent?” Ik antwoordde dat ze dat wisten en dat ik niet op de vlucht was… Dat grapje hoorde ik ook van mijn verpleegkundige.

Welke gedachten gaan er nog meer door mijn hoofd als ik aan Wereld MS Dag denk? Nou ja, ik wil natuurlijk dat MS de wereld uitgaat. Dat onderzoekers, die al erg hard hun best doen, weten hoe de ziekte ontstaat. En dat ze genezing vinden. Artsen zijn slim, en ontdekken iedere dag iets bijzonders. Ze zitten uren achter hun boeken en praten met mensen. In het laboratorium werken ze ook hard. Ik geloof wel dat ze ooit met een oplossing komen. Want het is zo duidelijk als wat: MS moet verdwijnen. En het is goed dat ze daar morgen speciale aandacht aan besteden.