Verder zonder opa (74)

Hallo allemaal,

Het ergste is gebeurd, mijn opa is overleden. Ik zal vertellen hoe dat allemaal is gegaan, hoe raar het ook voelt.

Opa lag dus in het ziekenhuis voor onderzoeken. Zoals ik al vertelde, bleek dat sommige organen van opa het niet meer zo goed deden. Maar opa wilde ook niet eten en drinken. Dat vonden wij allemaal heel vreemd.

Vanaf het moment dat ik geboren ben, was opa heel vaak bij ons te vinden. Een kop koffie en iets lekkers ging er altijd in. Sterker nog, opa kwam zeer regelmatig bij ons in de avond eten en hij was altijd degene die de pannen helemaal leeg at.

Ook was opa degene die altijd de toetjes meenam. Hij ging speciaal voor het eten nog wat lekkere toetjes halen. Meestal met chocolade voor papa en mij en met van die lekkere zoete vruchtjes voor mama en zichzelf.

Dus een opa die niks wilde eten was vreemd. Op een dag hadden ze in het ziekenhuis opa een slangetje via zijn neus in zijn maag gedaan. Een sonde. Daardoorheen kreeg hij voeding met veel vitaminen. Krachtvoer noemen ze dat ook wel. Opa moest echt aansterken.

Maar opa wilde dat denk ik helemaal niet. Mijn oma is overleden voordat ik geboren was en volgens mama en mijn tantes wilde opa niet echt verder leven zonder haar. Hij had er niet zoveel plezier meer in, zo alleen.

Dan is 12 jaar best lang eigenlijk. Hij vond het fijn dat ik was geboren, zegt mijn mama steeds en daarom kwam hij ook zo vaak even kijken hoe het ging. Soms werden we er wel een beetje kattig van.

In het ziekenhuis had opa ook erge pijn in zijn rug. Hij kon gewoon niet meer lopen, dus hebben ze een foto gemaakt. Daaruit bleek dat opa nog veel zieker was. Er was in de rug van alles versleten, maar ook zagen ze een soort ballon in een bloedvat in zijn buik. Als dat knapte dan was alles voorbij. Opereren kon niet meer omdat hij zo’n slechte conditie had. Opa heeft het allemaal aangehoord wat de dokters te zeggen hadden en hij vond het allemaal wel best.

Wij zouden op een avond even langs gaan voor een babbeltje toen mijn tante belde en zei: “ jongens, kom allemaal maar, want het gaat opeens heel hard achteruit.” Mama heeft mij gevraagd wat ik wilde. Maar ik vond het heel erg eng. Mama zei: “Opa is er nu nog je kunt nog even met hem babbelen. Als je nu niet mee gaat, vraag je jezelf misschien altijd af of je het niet had moeten doen.” Ik ben dus wel meegegaan en gelukkig was iedereen er. Al mijn tantes en ooms en iedereen heeft nog even met hem gebabbeld. Ik heb heel lang bij opa gestaan en was opeens heel verdrietig. Ik moest heel erg huilen en opa troostte me en zei: “Niet huilen lieverd, ik ga niet dood. Ik ga gewoon weg. Ik zie je later weer aan een andere kant.” Dat was heel lief.

Mama is die avond met haar zusters gebleven bij opa en ze hebben besproken wat te doen. Opa had nu toch wel erg veel pijn en in het ziekenhuis besloten ze om hem wat extra sterke pijnstilling te geven.

Verder zonder opaMama heeft wel thuis geslapen, maar ging de volgende ochtend meteen terug. Één van de tantes is gebleven. Toen mama aankwam, was opa eigenlijk in een hele diepe slaap. Ze hebben wat gegeten met zijn allen en toen ze terugkwamen, nam opa drie diepe teugen lucht en is hij gewoon in slaap gevallen.

Alleen wordt opa nooit meer wakker en ik ben behoorlijk verdrietig. Eigenlijk iedereen in de familie. Intussen is opa al bij oma neergelegd. Hij is dus al begraven. De hele familie is druk bezig met het opruimen van het huis waar opa en oma samen hebben gewoond.

Dat levert dan wel weer leuke momenten op. Daarover volgende keer….

Daaaagggggg………